FAQ

Aby tynki i farby gliniane odpowiadały współczesnym standardom estetyki i trwałości użytkowej, a także zdrowotności – surowce muszą być dobrane według określonej receptury, odpowiednio „czyste ekologicznie”, a także poddane pracochłonnym procesom nieinwazyjnej obróbki prowadzonej w sposób gwarantujący zachowanie niezastąpionych właściwości gliny suszonej (odpowiedzialnych za zdrowotność i mikroklimat).

Za stosowaniem tego typu materiałów przemawiają walory niefinansowe, a związane ze zdrowotnością oraz niepowtarzalnym designem. Stosowanie materiałów pochodzenia naturalnego stało się dzisiaj luksusem, do którego nie trzeba nikogo przekonywać podobnie jak w przypadku „zdrowej żywności”.

Podstawowe korzyści zdrowotne wynikające z zastosowania farb glinianych to gwarancja wysokiej paroprzepuszczalności oraz obojętność elektrostatyczna powłoki malarskiej. Obojętność elektrostatyczna cząstek gliny sprawia, że nie przyciągają kurzu ułatwiając tym samym jego usunięcie z pomieszczenia. Z tego względu pokrywanie ścian tynkiem lub farbą z gliny jest szczególnie wskazane osobom cierpiącym na alergię czy astmę oskrzelową. Powłoka malarska posiada zbyt małą masę (rozumianą jako zbyt małą akumulacyjność), aby samoistnie regulować mikroklimat, ale dzięki wysokiej paroprzepuszczalności gwarantuje możliwość kształtowania mikroklimatu przez przegrodę ścienną.

Ma bardzo duży wpływ. Aby ściana „oddychała” wszystkie warstwy ściany muszą być paroprzepuszczalne, ponieważ każdy ze składników ściany ma swój własny opór dyfuzyjny. Oznacza to, że wybudowanie ściany nawet o bardzo małym oporze dyfuzyjnym i pokrycie jej szczelnym tynkiem bądź farbą traci sens. Przegrody zewnętrzne są dla budynku tym, czym skóra dla człowieka, która nie tylko chroni wnętrze, ale też wspomaga prawidłowe funkcjonowanie organizmu.

Zarówno farby jak i tynki gliniane można stosować tylko wewnątrz pomieszczeń z wyjątkiem pomieszczeń takich jak łazienki, pralnie itp. Ściany pokryte materiałami glinianymi nie mogą być narażone na bezpośrednie i długotrwałe działanie wody (w uzasadnionych przypadkach mogą być stosowane nawet w pomieszczeniach mokrych jednak wymagają wówczas wykonania dodatkowo kosztownej impregnacji).

Na wszystkich powszechnie spotykanych podłożach mineralnych. Gliniane tynki grubowarstwowe można stosować jak inne tradycyjne tynki na każdym rodzaju materiału ściennego (cegły i pustaki ceramiczne, cegły i pustaki silikatowe, beton, pustaki gazobetonowe). Z kolei gliniane farby i tynki cienkowarstwowe można nakładać na istniejące tynki mineralne (cementowo-wapienne, wapienne, gipsowe) oraz na płytach gipsowo-kartonowych.

Budynki takie są droższe o około 30% w stosunku do swoich odpowiedników wykonanych w innych masowo stosowanych technologiach.

Odpowiedź jest taka sama jak w przypadku tynków glinianych, a ponadto wymagają lepszego posadowienia oraz zastosowania specjalnych materiałów izolacyjnych uwzględnionych w odpowiednio wykonanym projekcie technicznym.

Decydują o tym te same walory, co w przypadku tynków glinianych charakteryzujące się jednak zdecydowanym podniesieniem ich znaczenia. Użytkowanie takich pomieszczeń ma istotny wpływ na zdrowie przebywających w nim ludzi, a specyficzny mikroklimat odczuwalny jest nawet dla osób mało wrażliwych. Absolutnie niepowtarzalny design charakteryzujący się naturalnymi przewarstwieniami (podobnymi do kamienia typu piaskowiec – jednak ziemia ubijana posiada dodatkową przewagę w postaci monolitycznej powierzchni tzn. bez spoin na łączeniach) podkreśla ekskluzywność obiektu.

Nie ma różnicy technologicznej między tymi dwoma określeniami, dlatego stosujemy te zwroty zamiennie. W nomenklaturze anglosaskiej używany jest zwrot ziemia ubijana (ang. Rammed earth), natomiast w niemieckojęzycznej funkcjonuje jako glina ubijana (niem. Stampflehm).

Architektura budownictwa ziemnego rządzi się określonymi wytycznymi, jednak (pomijając koszty finansowe) architekt nie ma ograniczeń technicznych dla budynków, w których ściany są wzniesione z zastosowaniem ziemi ubijanej. Architektura ziemi wyjątkowo dobrze wpisuje się w nurt budownictwa nowoczesnego, charakteryzującego się małą ilością otworów ściennych (drzwiowych i okiennych), ale dużą ilością przeszkleń znajdujących się pomiędzy masywnymi ścianami.

Budynki z ziemi ubijanej są nawet trwalsze od budynków wykonanych w innych powszechnie stosowanych technologiach. Ze względu na uzyskiwaną jednorodność monolitu ściany oraz brak korozji fizyko-chemicznej materiału pochodzącego z natury. Jednak warunkiem niezbędnym uzyskania podwyższonej trwałości budynku, jest zastosowanie odpowiednich rozwiązań technicznych oraz przestrzeganie reżimów technologicznych. Bezwzględnie wymagana jest odpowiednia wiedza i doświadczenie.

Tak. Ściany z ziemi ubijanej spełniają aktualne normy cieplne. Wymagają jednak (podobnie jak większość materiałów ściennych) wykonania dodatkowej warstwy termoizolacyjnej. Ponadto pojemność cieplna ziemi jest bardzo duża i z tych względów zaleca się jej stosowanie w budynkach energooszczędnych oraz pasywnych.